ISO 34-1 – ยาง,ยางวัลคาไนซ์ หรือยางเทอร์โมพลาสติก-การประเมินค่าความต้านทานการฉีกขาดสูงสุด

มาตรฐาน ISO 34-1 นั้นถูกใช้ในการวิเคราะห์สมบัติทางกล (โดยเฉพาะความต้านทานการฉีกขาดสูงสุด) ของยาง ไม่ว่าจะเป็นยางวัลคาไนซ์หรือยางเทอร์โมพลาสติก  วิธีทดสอบนั้นมีด้วยกัน 3 แบบโดยจะใช้ชิ้นงานทดสอบรูปทรง กางเกงขายาว (trouser), มุม (angle) หรือ พระจันทร์เสี้ยว (crescent) ในทุกกรณี แรงจะให้แก่วัสดุในทิศทางของแรงดึงและค่าความต้านทานสูงสุดของการฉีกขาดจะถูกคำนวณ

ชิ้นงานทดสอบถูกเตรียมขึ้นจากแผ่นวัสดุที่มีความหนาประมาณ 2 มม. โดยการใช้ดายตัด รูปทรงของดายนั้นจะต้องตรงกับรูปทรงและขนาดของชิ้นงานทดสอบตามที่กำหนดในมาตรฐานแต่ละประเภท ในกรณีของชิ้นงานรูปทรงกางเกงขายาวและพระจันทร์เสี้ยว จะต้องมีการสร้างรอยตัดหรือรอยบากขึ้นในชิ้นงานทดสอบก่อนเริ่มการทดสอบ แต่การสร้างรอยตัดนี้ถือเป็นทางเลือกสำหรับชิ้นงานแบบมุม  นอกจากนี้ จะต้องมีวิธีสำหรับการตรวจสอบมิติของรอยบาก เช่น กล้องจุลทรรศน์แบบแสง ด้วย ในหลายกรณี จะมีการเตรียมชิ้นงานทดสอบจากสองทิศทางของแผ่นวัสดุเพื่อที่จะศึกษาสมบัติแอนไอโซโทรปีของวัสดุ

เราแนะนำให้ทำการทดสอบที่อุณหภูมิมาตรฐานของห้องปฏิบัติการเนื่องจากผลการทดสอบที่ได้จะขึ้นกับอุณหภูมิ ความหนาของชิ้นงานทดสอบจะถูกวัดในบริเวณที่ใกล้เครียงกับบริเวณที่คาดว่าจะเกิดการฉีกขาด จากนั้นจึงใส่ชิ้นงานเข้าไปในอุปกรณ์จับยึดของเครื่องทดสอบแรงดึงทั้งแบบเสาเดี่ยวและเสาคู่แบบตั้งโต๊ะ แล้วให้แรงกระทำแก่ชิ้นงานที่อัตราการแยกออกของอุปกรณ์จับยึดที่คงที่จนชิ้นงานขาด ในกรณีของชิ้นงานรูปทรงพระจันทร์เสี้ยวและแบบมุมนั้น ค่าแรงสูงสุดเท่านั้นที่ถูกบันทึก ในขณะที่สำหรับชิ้นงานรูปทรงกางเกงขายาวนั้นจะต้องมีการบันทึกค่าแรงโดยตลอดในขณะที่เกิดการฉีกขาด

ค่าความต้านทานการฉีกขาดสูงสุด ซึ่งมีหน่วยวัดเป็นกิโลนิวตัน(kN) ต่อ เมตรของความหนา จะถูกคำนวณ รายงานผลการทดสอบจะถูกจัดเตรียมซึงมีรายละเอียดประกอบไปด้วย ชิ้นงานทดสอบ, ค่าความต้านทานการฉีกขาดสูงสุดของแต่ละชิ้นงานทดสอบ และค่ามัธยฐานและค่าพิสัยของค่าที่รายงาน โปรแกรมทดสอบวัสดุ เช่น Bluehill^® 2 สามารถถูกใช้เพื่อคำนวณผลการทดสอบและสร้างรายงานผลการทดสอบที่ตรงตามข้อกำหนดของมาตรฐานได้โดยอัตโนมัติ

เนื่องจากความหลากหลายของชิ้นงานทดสอบและวัสดุในมาตรฐานนี้ เราแนะนำให้ท่านศึกษามาตรฐานอย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะประเมินความเหมาะสมต่อการทดสอบของท่าน